Geschiedenis
Heesterveld was ooit het paradepaardje van de nieuwe Bijlmer neergezet begin jaren ’80, zoals ook Hoptille en Venserpolder en eerder al Kortvoort, geen monumentale honingraatflats,
maar terug naar het oude, vertrouwde: middenhoge woonblokken van 4 of 5 etages met parkeren voor de deur.
Heesterveld was samen met Hoptille bedoeld als experiment voor een zeer vooruitstrevende mix van huurders, bedacht door het Amsterdamse Woningbedrijf, de eigen woningcorporatie van
de gemeente. Hier leefde de gedachte om de gewone burgerman te mengen met ontslagen gevangenisboeven, studenten, woongroepen, ex-psychiatrische patiënten en andere
niche-groepjes in de sector sociale huur, zoals Antillianen.
Heesterveld kreeg als architect Frans van Gool, maar het eigenlijke ontwerp voor Heesterveld werd in handen gegeven aan een architect die toen bij Van Gool werkte:
Pi de Bruijn.
Binnen twee jaar na oplevering was Heesterveld veranderd in no go area, dankzij de al genoemde groeperingen, zigeuners en het compleet falende Woningbedrijf.
Tel daarbij de vormgeving van het gebouw die in het geheel niet bij het gedrag van zijn bewoners aansloot, maar eerder elk a-sociaal gedrag versterkte. Wat te denken van een smalle
toegangspoort naar het grootste deel van Hoptille, waar de rovers en dealers hun plek vonden en de toegang controleerde. Heesterveld kreeg het ene na het andere beheersplan. De
nieuwe eigenaar van Heesterveld, woningcorporatie Ymere, de commerciële opvolger van het Woningbedrijf, ontwikkelde eerst het idee om het gebouw geheel te
verbouwen, maar kwam snel daarop met het plan het buurtje geheel te slopen. De crisis van 2008 voorkwam dat. Heesterveld mocht blijven, althans voorlopig, met in het grote blok
sociale huurders en in het kleine blok een broedplaats voor kunstenaars en culturele ondernemers.
